اثر روش های خاک ورزی و آبیاری بر تصاعد گازهای گلخانه ای در کشت گندم

افزایش غلظت و انتشار گازهای گلخانه ای در اتمسفر به فعالیت های انسانی نسبت داده شده است. از جمله این فعالیت ها انتخاب نامناسب روش های خاک ورزی، کاشت و آبیاری است. با توجه به بحران آب در چند سال اخیر، مدیریت خاک ورزی و آبیاری باید به سمت کاهش بهم خوردن خاک و کاهش نفوذ عمقی آب در سیستم های تولید محصولات کشاورزی باشد. جهت بررسی تاثیر خاک ورزی و روش های آبیاری بر میزان تصاعد گازهای گلخانه ای در کشت گندم، تحقیقی با استفاده از طرح آزمایشی کرت های یک بار خرد شده در زمان و از طریق تجزیه مرکب، با سه تکرار و پوشش 45 درصد بقایای سطحی، با 6 مرحله نمونه گیری از گازهای خاک، در سال زراعی 1389، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان انجام شد. کرت های اصلی شامل خاک ورزی مرسوم و خاک ورزی حفاظتی و کرت های فرعی شامل آبیاری غرقابی و نشتی بودند. اندازه گیری ها با استفاده از روش اتاقک بسته و کروماتوگرافی گازی و تصحیح دمایی بر حسب mg/m 3انجام گردید. اندازه گیری مقدار آب آبیاری با روش سیفون مستغرق انجام شد. نتایج نشان داد که میزان تصاعد گازهای کربنه تحت تاثیر سیستم های خاک ورزی و آبیاری می باشد. در خاک ورزی مرسوم بدلیل بهم خوردگی بیشتر خاک، تصاعد گاز برای co2، تا میزان 67 درصد افزایش یافت. آبیاری غرقابی میزان تصاعد گازco2 نسبت به مقدار آن در سیستم آبیاری نشتی تا 33 درصد افزایش نشان داد (p?0.05). خاک ورزی حفاظتی توام با آبیاری نشتی کمترین (p?0.05) میزان تصاعد دی اکسیدکربن را نشان داد که مقدار آن 1143 میلی گرم در مترمکعب بود در صورتی که خاک ورزی مرسوم- آبیاری غرقابی، با متوسط 2592 میلی گرم در متر مکعب بیشترین مقدار تصاعد را تولید نمود. اما تصاعد ch4 کاملا تحت تاثیر روش کشت و آبیاری نبوده و بیشتر در شرایط احیایی افزایش یافت. اثر خاک ورزی بر تصاعد co (p?0.01) معنی دار شد. کاربرد روش آبیاری نشتی علاوه بر کاهش مصرف آب که در این تحقیق 30 درصد نسبت به آبیاری مرسوم بدست آمد، باعث کاهش آلودگی زیست محیطی ناشی از گازهای گلخانه ای گردید.